Van 14 oktober tot 2 december hebben we 7 weken door Nieuw-Zeeland gereisd. Het was al ons vierde bezoek aan dit prachtige land. Er was namelijk nog veel moois te zien en te doen wat we nog niet eerder gezien en gedaan hadden en daarnaast waren andere dingen helemaal niet erg om voor een tweede, derde of vierde keer te zien.
REISROUTE
Auckland - Coromandel Forest Park - Rotorua - Matata - East Cape - Lake Waikaremoana - Napier - Tongariro NP - Wellington - Picton - Nydia Bay - Blenheim - Kaikoura - Christchurch - Otago Peninsula - Bluff - Stewart Island - Bluff - Lake Hauroko - Te Anau - Glenorchy - Wanaka - Mt. Aspiring NP - Wanaka - Twizel - Fairlie - Geraldine - Christchurch
BELEVENISSEN
Na aankomst op het vliegveld van Auckland konden we het niet laten om even bij de 'bicycle assembly area' te gaan kijken, waar we bij ons laatste bezoek in 2007 onze fietsen klaarmaakten voor een fietstocht van 2000 kilometer. Hoewel deze fietsvakantie heel bijzonder was, waren we toch blij dat er deze keer een huurauto op ons stond te wachten: een witte, vierdeurs Nissan Sunny automaat.
We reden (aan de linkerkant van de weg) naar een camping in Auckland, waar we al een paar keer vaker gekampeerd hadden. Hier lag een pakket op ons te wachten dat we al in juli vanuit Nederland hadden opgestuurd, met daarin onze tent, kampeerspullen en reisgidsen. Dat heeft ons de afgelopen maanden in Azië het meeslepen van heel wat extra kilo's bespaard.
Een half uurtje buiten Auckland ligt Waitakere Ranges Regional Park, waar we onze eerste dag direct goed besteed hebben aan een wandeling in de steile heuvels met varenbomen, kauri's en watervallen. Het was fris, nog geen 15°C, wel even wat anders dan we de afgelopen maanden gewend waren.
Ook liepen we nog even door het centrum van Auckland en deden wat noodzakelijke inkopen (regenbroek, muts, gasflesjes, reisgids).
Omdat we in Nieuw-Zeeland altijd veel Tip Top ijs eten, leek het ons leuk om een keer de fabriek te bekijken waar al dat lekkers gemaakt wordt. Deze staat in Auckland en al vanuit Indonesië hadden we gereserveerd voor een rondleiding. We zagen hoe de ingrediënten gemengd worden, uitgevuld in hoorntjes, 2-liter-bakken en 10-liter-dozen en hoorden dat de meest populaire smaken ijs in NZ vanille, hokey pokey en cookies-and-cream zijn. Natuurlijk mochten we ook proeven en wij kozen hokey pokey, een smaak die typisch is voor Nieuw-Zeeland: vanille-ijs met stukjes krokante karamel.
Vanuit Auckland reden we naar het heuvelachtige Coromandel Forest Park, waar we kampeerden op een natuurcamping van DoC (Department of Conservation). We maakten alleen een korte wandeling omdat het niet het beste weer was. Gelukkig konden we 's avonds wel droog zitten omdat we door Nieuw-Zeelandse medekampeerders uitgenodigd werden voor een glas NZ wijn in hun camper.
De volgende dag, op weg naar Rotorua, wandelden we naar een mooie, hoge waterval, precies tussen twee zware buien door.
Rotorua ligt in een geothermisch actief gebied met geisers, kokende modder, dampende meertjes, stoomgaten en de daarbij behorende zwavelgeur.
Omdat we al een paar keer vaker in Rotorua geweest waren, hebben we de geothermische attracties grotendeels laten liggen en hebben we een wandeling gemaakt tussen de varenbomen en sequoia's in één van onze favoriete bossen: de Redwoods.
Daarna was het tijd voor een ons onbekend stukje Nieuw-Zeeland: de East Cape, het oostelijkste deel van het Noord Eiland. In twee dagen reden we de Scenic Route helemaal langs de kust, stopten bij een aantal prachtige baaien en wandelden naar East Cape Lighthouse, de vuurtoren die op het oostelijkste puntje van Nieuw-Zeeland staat en de plek is waar als eerste ter wereld de zon opkomt.
En we liepen de Cook's Cove Walkway, eerst over gras-kliffen tussen schapen en vervolgens afdalend naar een baai waar kapitein Cook een paar honderd jaar geleden aan land is gegaan.
Een andere plek waar wij nog niet eerder geweest waren, was Te Urewera National Park, terwijl hier wel één van Nieuw-Zeeland's negen 'Great Walks' (bijzonder mooie, meerdaagse wandelingen) doorheen loopt. Hoog tijd om er eens te gaan kijken dus. We kampeerden aan Lake Waikaremoana en wandelden twee dagen door het heuvelachtige landschap met regenwoud vol bemoste bomen, varens, varenbomen en uitzicht over het meer.
Onze volgende stop was in Napier, aan de oostkust van het Noord Eiland, bekend om z'n vele gebouwen in art-decostijl. De concentratie art-deco gebouwen in Napier is zo hoog omdat de plaats in 1931 volledig verwoest is door een aardbeving en daarna in korte tijd opnieuw is opgebouwd in deze toen populaire bouwstijl.
Vanuit Napier bezochten we de Jan-van-genten kolonie op Cape Kidnappers. Hiervoor moesten we een aantal uren langs de kust lopen, wat alleen mogelijk was bij laag tij. Om zowel bij laag tij heen als terug te kunnen lopen, vertrokken we 's ochtends al om kwart voor zes. We liepen onder hoge kliffen, over een prachtig, verlaten strand en zagen de zon opkomen. We klommen de kliffen op naar de kolonie, waar we op een paar meter van ons vandaan honderden vogels zagen broeden. Erg lang hielden we het helaas niet vol boven, het waaide namelijk zo hard dat we ons aan elkaar vast moesten houden om niet van de klif geblazen te worden en bijna al onze foto's zijn bewogen, de beeldstabilisatie was niet zó stormbestendig.
Daarna reden we terug naar het midden van het Noord Eiland, via Taupo naar Tongariro National Park. Hier waren we van plan om een driedaagse trektocht te lopen rond Mount Tongariro, de vulkaan die twee weken later voor de tweede keer dit jaar uitgebarsten is. We zagen hem al wel behoorlijk roken en er hing een waarschuwing dat er rond de vulkaan een gebied was waar je moest uitkijken dat je niet geraakt werd door rondvliegend gesteente (hoe, dat stond er niet bij). Maar helaas lag er nu nog te veel sneeuw om de trektocht te lopen zonder alpiene uitrusting.
Daarom liepen we een dagwandeling met prachtig uitzicht op de drie besneeuwde vulkanen van dit nationale park.
Omdat er regen voorspeld was, besloten we af te zien van verdere wandelingen en in één keer door te rijden naar Wellington. Daar besteedden we een regendag op een leuke manier in het Te Papa museum, Nieuw-Zeeland's indrukwekkende nationale museum. We zagen de 4 meter lange reuzeninktvis die een paar jaar geleden bij Antarctica per ongeluk in de netten van een vissersboot is terechtgekomen, leerden wat over de Maori-geschiedenis, voelden een aardbeving in de tentoonstelling over vulkanisme en aardbevingen en kwamen er in een tentoonstelling over emigratie achter dat we 15 jaar geleden nog gemakkelijk hadden kunnen emigreren naar NZ maar nu niet meer.
Vanuit Wellington namen we de boot over Cook Strait naar Picton op het Zuid Eiland. Daar klaarde het weer gelukkig op, waardoor onze natte tent wat kon drogen op de camping in Picton.
Via de prachtige Queen Charlotte Drive reden we langs de Sounds naar Havelock.
In de omgeving van Havelock liepen we een tweedaagse wandeling, de Nydia Track, met rugzak en tent. We liepen door bossen, over een pasje, door weiden en door een rivier naar een mooie baai waar we eenzaam kampeerden.
Daarna gingen we naar Blenheim, een plaatsje in Nieuw-Zeeland's bekendste wijngebied, de Marlborough Wine Region. De afgelopen drie keer hadden we deze plaats links of rechts laten liggen. En daar hebben we achteraf wel spijt van, want we hebben er nu een erg leuke dag gehad. We hebben twee verschillende wijnhuizen bezocht, Wither Hills en Forrest, de ene 's ochtends en de andere 's middags (want we moesten nog autorijden). Bij beide hebben we 6 verschillende wijnen geproefd, meerdere soorten Pinot Noir en Sauvignon Blanc (Nieuw-Zeeland's beroemdste wijnen) en daarnaast Riesling, Pinot Gris en Gewürztraminer.
Nadat de wijn wat gezakt was, reden we langs de oostkust verder naar het zuiden, richting Kaikoura. Deze plaats ligt prachtig aan een felblauwe zee met op de achtergrond witbesneeuwde toppen en op de rotsachtige kust overal zeehonden. We liepen een leuke rondwandeling, heen over de rotsen en strandjes en terug over de kliffen daarboven.
Daarna reden we verder naar het zuiden, naar Christchurch. Daar schrokken we behoorlijk van de gevolgen van de aardbeving van februari 2011 die nog steeds heel duidelijk zichtbaar waren. Het volledige centrum was afgesloten en leek nog steeds een rampgebied. Er werd wel hard gewerkt aan de wederopbouw, maar het totaalplaatje was erg triest. We beperkten ons tot een bezoekje aan de Botanische Tuin en inkopen doen in een van de winkelcentra buiten de stad, want in het centrum was dat onmogelijk.
We volgden de oostkust verder naar het zuiden en maakten een korte stop bij de Moeraki Boulders.
Daarna reden we naar Otago Peninsula bij Dunedin, waar we over een strand liepen waar we moesten oppassen om niet te struikelen over de zeeleeuwen...
... naar een plek waar yellow-eyed pinguïns aan het eind van de middag aan land komen. We zagen er een aantal, altijd weer superleuk!
Ons volgende doel was het zuidelijkste puntje van het Zuid Eiland, het havenplaatsje Bluff. Op Stirling Point staat de richtingwijzer waar we 12 jaar geleden de foto gemaakt hebben die sindsdien rechts bovenaan deze blog staat. Hoog tijd voor een update dus.
Vanuit Bluff namen we een boot over Foveaux Strait naar Stewart Island, een eilandje ten zuiden van het Zuid Eiland. Toen we hier 12 jaar geleden een driedaagse trektocht liepen, de Rakiura Track, hadden we ons al voorgenomen om een keer terug te gaan om ook het tiendaagse North-West Circuit te lopen. Dit is een trektocht die als lastig bekend staat omdat hij volledig door afgelegen en onbewoond gebied gaat, zodat je voor minimaal 10 dagen eten mee moet dragen en volledig op jezelf aangewezen bent. Verder is het weer op Stewart Island erg onbestendig en valt er erg veel regen, waardoor de trektocht heel erg modderig kan zijn, variërend van enkel- tot kniediep (en soms zelfs heupdiep) en dat vele kilometers achter elkaar. Daarnaast zijn de paden niet gemakkelijk, omdat de route over steile, glibberige hellingen gaat vol boomwortels en over en door riviertjes zonder bruggen.
Het grote voordeel is dat niet veel mensen deze uitdaging aangaan, zodat de kans groot is dat je onderweg heel weinig anderen tegenkomt. Daarnaast is het landschap prachtig, mooie bossen, veel varenbomen en verlaten stranden met zandduinen. Bovendien is het één van de weinige plekken in Nieuw-Zeeland waar je nog in het wild kiwi's (de vogels) kunt tegenkomen. En hoewel de kiwi eigenlijk een nachtdier is, kun je ze hier soms ook overdag zien.
Al met al voldoende reden voor ons om deze tocht te willen lopen. Al begonnen we wel een beetje te twijfelen toen we bij DoC op Stewart Island nog wat laatste informatie inwonnen. Zij vertelden ons dat het de laatste maanden heel erg nat was geweest en dat het daardoor extreem modderig was op de trek. Daarbij moesten we denken aan halve dagen door kniediepe modder ploegen. Bovendien moesten we een rivier doorwaden met oevers van drijfzand. En als het nog een beetje door zou regenen, zouden we wellicht een stuk door een moerasvlakte niet kunnen lopen en ter plekke moeten wachten tot het water gezakt was. Ook zou de route ongemarkeerd en op een aantal punten slecht te vinden zijn.
Ondanks deze demotiverende informatie kozen we ervoor om aan de wandeling te beginnen, we hadden hier al zo lang naar uitgekeken, waren er zo'n eind voor gereisd en hadden al veel tijd gestoken in de praktische voorbereiding. Wel besloten we om een Personal Locator Beacon te huren, een apparaatje met GPS en een noodknop, waarmee je met één druk op de noodknop via een satelliet-verbinding een helikopter-reddingsactie in gang kunt zetten naar de locatie waar je je op dat moment bevindt.
Maar gelukkig is het allemaal erg meegevallen en hebben we het apparaatje niet nodig gehad. We hebben redelijk goed weer gehad, de route was bijna overal goed te vinden, we zijn snel door het drijfzand gelopen en maar tot halverwege onze knieën weggezakt (wel een eng gevoel trouwens), het pad door het moeras was volledig droog en ook de modder viel mee, vaak konden we om de diepste gedeeltes heenlopen en meer dan enkeldiep zijn we maar een paar keer tegengekomen. Het was niet gemakkelijk, maar wel heel erg mooi en lekker rustig. Hieronder volgt een foto-impressie.
De route ging deels door prachtige bossen met veel mos, varens en varenbomen.
Daarnaast liepen we regelmatig stukken over verlaten stranden met een ruige branding.
In één van de baaien kregen we een privé-show van een groep dolfijnen.
Omdat we voor 10 dagen eten mee moesten nemen en daardoor geen plek meer hadden voor de tent, hebben we in eenvoudige hutten overnacht.
Rond koffietijd pauzeerden we langs het pad of op een van de stranden en zetten koffie op ons brandertje.
Op één van de stranden kwamen we een aangespoelde walvis tegen.
Het pad bestond deels uit modder, waar we de diepe stukken zoveel mogelijk van probeerden te vermijden. Balancerend op boomwortels en ons vasthoudend aan takken leek het soms wel apenkooi, maar dan met een zware rugzak!
De route ging behoorlijk op en neer en na een stuk klimmen werden we vaak beloond met een prachtig uitzicht op het vervolg van de route.
Eén van de hoogtepunten waren de ontmoetingen met kiwi's onderweg. Deze superleuke vogels wroeten met hun lange snavel in de grond op zoek naar wurmen en insecten.
Als je rustig blijft zitten, kun je ze soms een hele tijd van dichtbij bekijken en af en toe lopen ze zelfs bijna tegen je aan, al dan niet per ongeluk.
Na deze avontuurlijke tocht namen we de boot terug naar Bluff en reden via Invercargill naar Lake Hauroko, waar we kampeerden en nog maar een wandelingetje maakten naar een uitzichtpunt. Helaas begon het halverwege te regenen, waardoor ons uitzicht grotendeels in de wolken hing.
Daarna gingen we verder naar Te Anau. Hier hebben we negen jaar geleden de Kepler Track gelopen, een Great Walk. Toen hadden we veel wolken op de dag met de mooiste uitzichten. En omdat er nu beter weer voorspeld was, besloten we een dagwandeling te maken naar het hoogste uitzichtpunt, Mount Luxmore. Daarvandaan hadden we uitzicht rondom op heel veel witbesneeuwde toppen en mooie meren.
We reden verder naar het noorden, via Queenstown naar Glenorchy. Dit vinden wij één van de mooiste wegen van Nieuw-Zeeland en we hadden gelukkig erg goed weer en daardoor prachtig uitzicht op Lake Wakatipu, de bergen eromheen en daartussen alle dalen waar we ooit meerdaagse wandelingen hebben gelopen (Caples, Routeburn, Dart, Rees).
We kampeerden even voorbij Glenorchy op een DoC-camping.
De dagwandeling op de Kepler Track was ons goed bevallen en daarom besloten we ook op de Routeburn Track, een andere Great Walk die we al gelopen hebben, een dagwandeling te maken naar het hoogste uitzichtpunt. Helaas bleek dat niet mogelijk omdat het laatste stuk van het pad nog ontoegankelijk was door veel sneeuw, maar we konden wel naar Harris Saddle lopen. We hadden prachtig weer, een strakblauwe lucht en daardoor een prachtig uitzicht. De route liep door het bos naar de Routeburn Flats...
... en daarna verder door het bos omhoog naar Routeburn Falls, waarbij we regelmatig terug konden kijken naar de Routeburn Flats.
Vanaf de watervallen kwamen we boven de boomgrens in een alpien gebied met gras, watervallen en meertjes. Het laatste stuk van de route ging bovenlangs Lake Harris naar het zadel toe.
Na nog een nachtje op de DoC-camping bij Lake Sylvan, reden we terug naar Glenorchy en Queenstown en daarvandaan verder naar het noorden, naar Wanaka. Daar wilden we eigenlijk de driedaagse Wilkin-Young trektocht lopen, maar ook dit was nog onmogelijk vanwege de vele sneeuw op de route.
Daarom besloten we een driedaagse wandeling in Mt. Aspiring National Park te lopen, in de Matukituki Valley. Uiteindelijk is dit een tweedaagse wandeling geworden, omdat er regen en storm aankwam en onze route daarvoor door te hoog en te open terrein ging. We hadden wel een mooi uitzicht op de vele gletsjers en watervallen en hebben een nacht wild gekampeerd in het prachtige dal.
De dag dat we elkaar 23 jaar kenden, besteedden we aan twee van de leukste activiteiten in Nieuw-Zeeland: puzzelen in The Puzzling World en het maken van een mooie bergwandeling. En als feestelijke afsluiting 's avonds kaasfonduen bij ons tentje met een heerlijk glaasje (lees: opvouwbaar plastic bekertje) Nieuw-Zeelandse wijn.
En ook Lake Tekapo lag er weer prachtig bij. Tussen velden vol lupines ligt daar een klein kerkje met misschien wel de mooiste wandversiering die je je kunt voorstellen: een muurbreed raam boven het altaar met uitzicht op het meer en de bergen daaromheen.
Via een paar mooie DoC-campings bij Fairlie en Geraldine reden we uiteindelijk terug naar Christchurch.
HET WEER
In Nieuw-Zeeland is het nu voorjaar. Helaas was het voorjaar hier dit jaar kouder en natter dan normaal. Bovendien was er laat in de winter veel sneeuw gevallen en zelfs de afgelopen weken nog wat extra, waardoor sommige bergwandelingen die al sneeuwvrij hadden moeten zijn, nu nog onbegaanbaar waren. Overdag lag de temperatuur tussen de 10 en ruim 20 °C.
's Nachts hebben we zelfs nog een paar keer nachtvorst gehad, waardoor we 's ochtends ijs op de tent hadden.
BEVOLKING
Nieuw-Zeeland is relatief dun bevolkt, er is nog veel ruimte. Een groot deel van de bevolking van Nieuw-Zeeland is oorspronkelijk van Europese afkomst (voornamelijk Engels), daarnaast zijn de Maori van Polynesische afkomst het duidelijkst aanwezig, met name op het Noord Eiland.
Nieuw-Zeelanders zijn erg vriendelijk en open. Ze knopen graag en gemakkelijk een gesprek met je aan. Ze hebben een gezonde 'down to earth' houding, zijn buitenmensen en trekken er graag op uit in de (prachtige) natuur. Ze zijn trots op hun land, op veel producten lees je slogans als 'proudly made in New Zealand', 'produced from local ingredients' en 'proudly New Zealand owned'.
VAN DE MENUKAART
Na drie maanden uit eten in Azië waren we heel blij dat we weer zelf konden koken, dus we zijn niet veel uit eten geweest. Wel hebben we af en toe dé lokale afhaalmaaltijd gegeten: fish & chips.
We vonden het vooral fijn om weer brood en kaas te kunnen eten, dus dat hebben we regelmatig gedaan. Omdat we kampeerden met een brandertje met één pitje, hebben we vooral eenpansmaaltijden gekookt (zoals kaasfondue, maaltijdsalades, soep). Voor trektochten zijn gevriesdroogde buitensportmaaltijden hier ook goed verkrijgbaar.
Veel grote supermarkten hebben een schap met Nederlandse producten, voornamelijk gericht op de Nederlandse immigranten. Veel zag er na zoveel maanden reizen aantrekkelijk uit (negerzoenen! drop! hagelslag!), maar wij zijn uiteindelijk alleen bezweken voor de beschuiten, gevulde speculaas, erwtensoep en zoute sticks.
Ook Engelse specialiteiten zijn hier goed verkrijgbaar. Hiervan hebben wij vooral de muffins, crumpets, scones en pies geprobeerd.
Naast Nieuw-Zeelandse wijnen hebben we ook regelmatig L&P gedronken. Dit staat voor Lemon & Paeroa en is een typische frisdrank voor hier, 'world famous in New Zealand, a kiwi classic' staat op het etiket.
En natuurlijk hebben we veel kiwi's gegeten, zowel green als gold.
KOSTEN
Nieuw-Zeeland was de vorige keren iets goedkoper dan Nederland, maar we vonden het deze keer duurder, met name de supermarkten. Eten afhalen is wel iets goedkoper en de porties zijn royaal (voor € 1.50 heb je vaak meer friet dan je met z'n tweeën op kunt). Alcoholische dranken zijn duur, wijn kost wel een keer zoveel als bij ons, zelfs Australische of Nieuw-Zeelandse wijnen.
Een auto huren is goedkoper dan in de meeste landen, zeker als je voor een wat oudere auto kiest met veel kilometers op de teller, zoals wij hebben gedaan. Ook benzine is goedkoper dan in Nederland, maar de afstanden zijn groot. Speciaal transport, zoals naar het begin- en eindpunt van meerdaagse trektochten, is wel duur.
Kamperen kan heel goedkoop zijn (en soms zelfs gratis) op natuurcampings met weinig of geen voorzieningen (op z'n best een storttoilet en ongezuiverd rivier- of regenwater). Normale campings hebben Europese prijzen, maar wel goede voorzieningen, waaronder meestal een keuken met gebruik van alle apparatuur.
Toch hebben we wel relatief goedkoop rondgereisd hier, vooral omdat we veel gewandeld hebben, altijd gekampeerd, vaak op natuurcampings en zelf hebben gekookt.
Een aantal prijsvoorbeelden:
- kamperen: gratis tot € 25 per nacht, natuurcamping (DoC) meestal ± € 8 per nacht
- goedkope afhaalmaaltijd: pizza € 3 (Pizzahut-actie!), fish & chips € 3 tot 4 p.p.
- vervoer: huurauto € 15 per dag, benzine ca. € 1.30 per liter, bootovertocht naar Zuid Eiland: ± € 140 inclusief auto, boot naar Stewart Island: € 90 p.p. retour
STEMMING
Het was heerlijk om weer even in een westers land te reizen: de luxe van een huurauto en daardoor niet afhankelijk zijn van openbaar vervoer, het hebben van een eigen plek in de vorm van een tent(je) en daardoor wat meer privacy, ruim gesorteerde supermarkten en daardoor zelf kunnen koken (elke dag uit eten met een beperkte menukeuze gaat op de lange termijn echt vervelen!).
Én Nieuw-Zeeland is één van onze favoriete landen vanwege de prachtige natuur, de goede wandelmogelijkheden (zowel dag als meerdaags), de mooie natuurcampings en de rust.
Dat laatste gold tenminste tot en met ons vorige bezoek in 2007, maar heeft nu onze stemming wat negatiever beïnvloed. Hoewel we met opzet voor het voorseizoen hadden gekozen, was het aanmerkelijk drukker dan tijdens onze vorige drie bezoeken, waarvan één middenin het hoogseizoen. Soms leek het wel of we in een campergroepsreis terecht waren gekomen! Natuurlijk is drukte relatief in zo'n groot en natuurrijk land, in de meeste Europese landen is het een stuk drukker, maar vergeleken met onze vorige reizen was het verschil overduidelijk.
Hoewel we hier zeven weken de tijd hadden, hebben we bepaald niet rustig aan gedaan. We zijn zelden meerdere nachten op één plek gebleven. Dat is niet altijd alleen maar leuk, maar gaf ons wel de kans om zoveel mogelijk te zien en te doen, wat ook een goed gevoel geeft (je bent niet helemaal aan de andere kant van de wereld om voor je tent te zitten, zeker niet als je toch geen stoel bij je hebt...).
Het was jammer dat het weer niet altijd meezat. Het was soms koud en natter dan we gewend waren en door de vele sneeuw hebben we een aantal geplande trektochten niet kunnen lopen. Aan de andere kant was het na een paar maanden in de tropen ook wel weer lekker om in een wat gematigder en afwisselender klimaat terecht te komen én in het voorjaar.
Net als de vorige drie keer is het erg moeilijk om afscheid te nemen van dit prachtige land. We zouden heel graag nog wat langer willen blijven en hebben ons nu alweer voorgenomen om zeker nog een keer terug te gaan (maar dan wel in de zomer...).
Het is nog steeds erg leuk om te reizen. Nederland lijkt letterlijk en figuurlijk behoorlijk ver weg. Hoewel de gevulde speculaas en het horen van het eerste kerstliedje wel enige weemoedige gedachten opriepen aan de gezellige decembersfeer in Nederland die wij nu gaan missen...
WIST U DAT...
- ons nieuwe tentje in de praktijk nog 15 cm smaller bleek dan de opgegeven 1.40 m?
- we er desondanks met al onze spullen in passen en indien nodig zelfs binnen kunnen koken?
- we een in de jaren 50 geëmigreerde Nederlander 5 blikken AH erwtensoep zagen kopen?
- wij de verleiding toen ook niet konden weerstaan, maar het bij 1 blik hebben gehouden?
- wij zelf ook nooit gedacht hadden dat we ooit 5 euro voor een blik erwtensoep zouden betalen?
- we al onze kleren tegelijk in een wasmachine gedaan hadden?
- we daarna in ons thermisch ondergoed fish & chips moesten gaan halen?
- de campingeigenaar ons vervolgens gratis muntjes voor de droger gaf?
- we niet zeker weten of dit met onze minimale outfit te maken had?
- er op levensmiddelen bij de ingrediëntenlijst regelmatig een ingrediënt stond met daarachter tussen haakjes 'subject to availability'?
- dit ook kritische ingrediënten betrof, zoals de koriander in de koolsla met koriander?
- wij erg blij zijn met onze e-readers?
- er in Nieuw-Zeeland heeeeeel veel sandflies (kleine, bijtende vliegjes) rondvliegen?
- de combinatie sandflies en e-readers met touchscreen niet zo goed is?
- de sandflies ongevraagd bladzijden omslaan, woorden markeren en lettergroottes aanpassen?
- hun vervelendste eigenschap toch wel het bijten blijft, waardoor je vaak gedwongen wordt de tent in te vluchten?
- merino-wollen buitensportkleding hier heel populair is?
- er soms in een wei met schapen een bord staat met 'home of your Icebreaker'?
- een bevroren tent lastig op te rollen is?
- het na 10 dagen trekken heerlijk was om eindelijk weer te kunnen douchen?
- je met een huurauto officieel geen onverharde wegen mag rijden?
- dit soms onvermijdelijk is als je van afgelegen wandelingen houdt?
- wij met onze auto voor het bereiken van een wandeling zelfs 18 keer door riviertjes moesten rijden?
- hij desondanks helaas niet veel schoner is geworden?
- we rustig op een open plek in het bos koffie zaten te drinken?
- er iemand vlakbij ons een pick-up vol jerrycans parkeerde en ons waarschuwde dat we onze spullen goed vast moesten houden?
- er een halve minuut later een helikopter direct voor ons landde om bij te tanken?
- wij twee keer een vogel in de auto hebben gehad?
- deze de kruimels tussen de pedalen mooi opruimde, maar er helaas ook iets anders voor achterliet?
- we hier wel gevulde speculaas, maar helaas geen pepernoten hebben gevonden?
- de gevulde speculaas al op is en we daarom weinig reden hebben om Sinterklaas te vieren?
- we jullie desondanks een heerlijk Sinterklaas-avondje toewensen!
PLANNING
Op 2 december vliegen we van Christchurch naar Nadi op Fiji. Daar blijven we tien dagen om even de sfeer van een Zuid Pacifisch eiland te proeven. En waar kan dat beter dan op de filmlocatie van Blue Lagoon en Cast Away? We verwachten witte stranden, palmen, koraalriffen, maar helaas wat minder zon, omdat het nu regentijd is op Fiji. We hebben er desondanks zin in!
